Zvicra do ta dëbojë, shefi zviceran po bën ‘luftë’ për ta mbajtur kosovarin pa letra: S’mundem pa të

Ndërsa nga Kosova po largohen punëtorët duke u ankuar për kushte jo të mira, një zviceran po bën ‘luftë’ për ta mbajtur atje një 48-vjeçar nga Kosova. Për Blerim Hazirin, i cili i mban gruan dhe fëmijët që i ka në Kosovë, është lëshuar një vendim se duhet të kthehet, pasi nuk ka dokumente. “Nëse ai dëbohet, biznesi im do të jetë në rrezik”, thotë shefi i tij zviceran, Jérôme Badollet.

Kopshtari i tregut organik në La Croix-de-Rozon, Jérôme Badollet po bën gjithçka për ta mbajtur punonjësin e tij kosovar pa dokumente, 48-vjeçarin Blerim Haziri, të cilin autoritetet duan ta dëbojnë pas 25 vjetësh në Zvicër.

Badollet nga 18 shkurti është vënë në telashe të mëdha, pasi në fshatin e Gjenevës ku ai ka serrat e tij, thotë se mund të dështojë nëse Blerimi largohet.

Për Blerim Hazirit, një letër për deportim erdhi nga Zyra Kantonale e Popullsisë dhe Migracionit (OCPM), e pasuar nga një tjetër në fillim të prillit, që e konfirmoi vendimin.

Blerim Haziri e kishte lënë Gjilanin në moshën 22-vjeçare, pak para se të shpërthente lufta në Kosovë.

“Tashmë kishte përplasje”, thotë ai në frëngjisht. “Unë kisha marrë thirrjen time ushtarake. Për mua, si kosovar, kjo nënkuptonte ose frontin serb ose vdekjen. U largova”, i tha ai revistës zvicerane, L’Illustré.

Qershor 2000, Blerim Haziri, i cili kishte ardhur nga Kosova pak më shumë se dy vjet më parë, shkoi në Gjenevë. Ai ishte 25 vjeç.
Jérôme Badollet tha se iu deshën tri javë për ta deshifruar dosjen e punonjësit të tij. Autoritetet thonë se vendimi për dëbim mbetet i vlefshëm dhe Blerim Haziri duhet ta respektojë.

Gjë e rrallë është fakti që punëdhënësi i tij zviceran nuk do që ta lë të shkojë, shkruan mediumi zviceran.

“Është pa dokumente. Blerimi ka bërë gabime. Ai këmbënguli, por një gjë është shumë e qartë: nuk mund të funksionoj pa të”, thotë Badollet.

“Kur mora pronën, kujton, më tha Bernard Blondin, paraardhësi im: Nëse ecën me gjysmën e shpejtësisë së Blerimit kur mbjell, je mirë. Për ta fituar respektin e tij, e përmirësova veten. Në ditën e parë të punës, dy prej nesh mbollëm një tunel me spinaq, pra 25,000 tufa pa u ndalur”, tregon Badollet.

Blerim Haziri që nga ardhja e tij në Gjenevë e ka bërë vendin e tij atje. Nga viti 1998 në Perly, në serra, më pas në La Croix-de-Rozon. Ai ka punuar shumë dhe mund ta vërtetojë këtë. Ai është dëbuar më parë dhe është kthyer, dy herë. Në vitin 2009, kartën e kthimit e kishte vulosur në kufi nga kushëriri i tij, i cili i kishte ndihmuar në Zvicër. I kishte mundësuar të qëndrojë që ai të mund t’i ofronte një jetë të denjë gruas dhe dy fëmijëve të tij, të cilët jetojnë në Kosovë.

Por Jérôme Badollet po reziston duke mos e lënë kosovarin të ikë. Ai ka besim dhe ka mbështetje politike, shkruan mediumi zviceran, i cili pyet: “A do të mjaftojë kjo për të bërë një përjashtim për Blerimin?”.

“Kam vendosur ta bëj publik rastin, por nuk po kërkoj ta ndryshoj politikën e migracionit të Zvicrës. Nuk është lufta ime. Synimi im është ta mbaj Blerimin”, thotë ai.

Rasti Haziri tashmë është publik.

“Blerimi e ka fituar gjithmonë me ndershmëri bukën e gojës”, këmbëngul Badollet. “Ai kurrë nuk kishte borxhe. Ai është një punëtor i palodhur që e njeh punën e tij në mënyrë të përsosur. Nëse ai dëbohet, biznesi im do të jetë në rrezik”.

Nga jashtë, imagjinohet se një punëtor bujqësor mund të zëvendësohet lehtësisht. Gabim. “Njerëzit që janë të aftë me duart e tyre janë të rrallë, shpjegon Jérôme Badollet. Ne duhet të mbajmë të vjetrit, si Blerimi, për të trajnuar të rinjtë që do të na duhen në tranzicionin tonë ekologjik. Vetë e mësova falë Blerimit dhe Bernard Blondin. Pa një rritje të fuqisë punëtore në bujqësi, nuk do të kemi sukses. Ne vazhdimisht flasim për ikjen e trurit, por më mirë duhet të flasim për duart që i privojmë duke i kthyer ato.

Blerim Haziri ishte dëbuar për herë të parë në shkurt të vitit 2009 dhe kishte qëndruar më pas dy vjet në Kosovë, sipas autoriteteve zvicerane. Shefi i tij korrigjon: “Ai u kthye pas shtatë muajsh, në vjeshtën e vitit 2009. Dokumentet që tregojnë rikthimin e tij në punë janë dorëzuar. Kjo është e rëndësishme”.

“Jeta ime është puna. Gjithmonë kam punuar, kam paguar qiranë, taksat, sigurimet. Bëra më të mirën time”, tha Blerim Haziri.

Në Jardins de Charrot, ai është i vetmi punonjës i huaj.

Shefi i Blerimit thotë se ka punonjës të tjerë dhe se “kosovari po i mëson sot zviceranët”.

“Unë mund të mbështetem tek ai. Nëse mungoj, e di që Blerimi po bën atë që duhet. Të gjitha për një pagë mujore prej 4000 frangash bruto, që i mjaftojnë”, thotë ai.